بخشی از توضیح علامه جعفری درباره جملاتی از محمد عبده که در آن حضرت علی علیه السلام را ستایش میکند که البته برای من بیشتر جنبه تعریف سیاست امام علی علیه السلام مهم بود!

« و آنان ( پیشروان ) را به دقایق سیاست و طرق کیاست راهنمایى مى کرد و آنان را با مقام واقعى ریاست آشنا مى ساخت . . » این همان مضمون است که « جلال الدین محمد مولوى » نیز در ابیاتى که از وى نقل کرده ایم ، بدان اشاره مى کند :

• زان بظاهر کوشد اندر جاه و حکم /  تا امیران را نماید راه و حکم @
• تا بیاراید بهر تن جامه اى           /  تا نویسد او بهر کس نامه اى @
•  تا امیرى را دهد جان دگر          /   تا دهد نخل خلافت را ثمر@

با توجه کافى در این مطلب که محمد عبده و جلال الدین مولوى متذکر شده اند ، پاسخ آن اتّهامى که هم مکتبان بنى امیّه به على بن ابیطالب ( ع ) وارد مى آورند که على سیاست نمى داند ، بخوبى روشن مى شود که اگر منظور از مفهوم سیاست مدیریّت اصل تنازع در بقاء و متورم ساختن « خود طبیعى » و فدا کردن

همه ارزش ها بعنوان وسیله در راه هدف منظور است على ( ع ) اصول و قوانین

چنین مدیریت را مى دانست . بعنوان نمونه مختصر : پیش بینى او درباره حکمین و برداشتن قرآن ها در سر نیزه ها و جریان زمامدارى و توضیحات منطقى او درباره حوادث دوران معاصرش ، بهترین دلایل بر اثبات فهم سیاسى او بود ، ولى هرگز دست بآن نمى برد ، زیرا حکمت و تقوا و هدف دارى در زندگى و پاى بند بودن جدى به حق و عدالت ، طعم حیاتى خود را به على ( ع ) چشانیده بود ، او خود بارها بهمین نکته اشاره کرده است که « اگر تقوا نبود از سیاستمدارترین مردم بودم » .

----

از کتاب ترجمه و تفسیر نهج البلاغه علامه جعفری  ص 195